między nimi zaczynało iskrzyć, od razu przechodził do uderzenia. Zręcznie wychuchiwał na szybach odpowiednie postacie - ludzkie zmory z anielskiego oddechu. Jeśli to była wdówka lub mężatka, na szybie pojawiał się obraz małżonka z tak groźnym marsem na czole, że z jej piersi uchodziło powietrze. Ciało stawało się zszarzałe, znikała jędrność, gasł powab. Jeśli to nie działało - w oknie pojawiało się dziecko z wielkimi jak płyta gramofonowa oczami. Kobieta uciekała z przestrachem, a na wpół zrozpaczony, na wpół zdumiony facet długo wiercił się w łóżku. I ona, i on mieli potem wilgotne, budyniowe sny. Najważniejsze, że kamienica pogrążała się w spokojnym śnie