się na usta, budząc słony smak zmęczenia. Teraz szedł już ostrożnie, wytężając słuch do tych granic, kiedy wszystko dokoła staje się jedną warstwą przenikliwych szmerów i szelestów. Nie opodal domu Małpowskich, wielkiej trzypiętrowej budowli drewnianej, wspartej ze wszystkich stron belkami, spostrzegł leżący na ziemi czerwony ogieniek, który rozjaśniał się i gasł w równych odstępach czasu. Polek przyklęknął koło dzikiej róży i patrzył chciwie. Stary i koślawy dom Małpowskich wyglądał teraz na tle seledynowego nieba jak wielki czarny okręt przycumowany do ziemi grubymi linami. W miejscu gdzie leżał krwawy okruch żaru, odezwał się chrapliwy kaszel i soczyste splunięcia. Ktoś tam mówił coś