dobywających się z rozpaczliwie <br>rozdartych ust Łukasz nie <br>mógł rozpoznać. Ale w tej opętanej ciżbie grupa sześciu czy siedmiu ludzi zachowywała <br>spokój. Uczepiona rozdygotanej ławy, siedziała otaczając człowieka skutego, <br>jak oni wszyscy, w łańcuchy. Łukasz od razu poznał Pawła. Szybko zsunął się <br>z drabiny. Przedzierał się ku niemu poprzez splątany gąszcz ludzki. Nagła radość <br>ze znalezienia przyjaciela przerodziła się w nim w gniew.<br> - Pawle! - zawołał.<br> Ale Paweł nie usłyszał tego okrzyku. Mówił dalej do otaczających go ludzi. <br>Kiedy Łukasz stanął tuż nad nim, usłyszał:<br> - I... nie ma niewolnika ani pana, Żyda ani Rzymianina... Wobec Niego wszyscy <br>jednacy...<br><br>&lt;gap&gt;<br><br> Jeszcze raz obszedł świątynię