tych osobliwych miejsc postoju. Cykl opowiadań, ujętych w ramy czterech pór roku, daje w sumie nie tyle znany z powieści Reymonta czy Łyska obyczajowy "rok polski", ile wymyślnie zbeletryzowaną monografię socjologiczną, nasuwającą analogie do XIX-wiecznych "fizjologii" Balzaca i licznych jego naśladowców. <br>&lt;page nr=182&gt; Z tzw. "literaturą piękną" łączy książkę Kowalskiej swoisty, gatunkowo bardzo wysoki rodzaj narracji, operowanie fikcyjnymi nazwami topograficznymi, syntetyczność postaci, wreszcie znakomite opisy zjawisk przyrody i krajobrazów, wytrzymujące porównanie z Miłoszem i Józefem Mackiewiczem. Na szczególną pochwałę zasługuje kompozycja i satyryczny ton całości, w którym - mimo nienagannej polszczyzny - wyczuwa się wpływy angielskie. Autorka na chłodno rejestruje sposoby zachowania występujących na