pomnę, ale dobrze pamiętam tamto moje dziecinne<br>przywiązanie do tego niedzielnego czytania ojca. Czułem się tak, jakby<br>bez mojej cichej i potulnej obecności to czytanie się obejść nie mogło.<br>Bo nie czytał przecież nadaremno, może nawet nie dla siebie czytał, bo<br>gdyby tak, mógłby przecież pójść do chlewa, do stodoły, gdzie by<br>świadków nie miał, ale chciał widocznie uwierzyć w siebie, a sam sobie<br>rzadko kiedy człowiek wystarczy, więc chciał uwierzyć w siebie poprzez<br>moją dziecinną wiarę w to jego czytanie, bo tylko z czyjejś wiary<br>bierze się wiara w samego siebie, a w mojej wierze widział się tak, jak<br>tego pragnął