nadmorskiego ogrodu, niecierpliwość Pinkertona, pokorę pani Butterfly, kapryśne odmiany losu. Skoro pierwsze dźwięki tej włoskiej Japonii wypłynęły ze sceny, Róża westchnęła i przymknęła oczy. Władyś mógł spocząć. Goro rozpoczął błazeńskie służalstwo, baryton wniósł między magnolie elegancję urzędową dandysa, niskim, ciepłym głosem zaśpiewała powitalny komplement Suzuki. Świergot dziewcząt, canzona marynarza i gdzieś z dala, z dala, za wzgórzem wysoka fraza najradośniejszej motylej nadziei - szerzył się w teatrze brzask miłości uwieńczonej śmiercią. Władyś znał dobrze tę operę i nie lubił jej tragicznego końca. Od pierwszej sceny opancerzał się przeciw <page nr=55> smutkowi finału. Kiedy Pinkerton - rozkochany - pisał pod gwiazdami: "Tyś moja... na całe życie!" - chrząkał