właśnie ślepy żebrak z mojego "Realnego bytu" na czarnym fortepianie Bechsteina grać mi będzie kiedyś preludium "Deszczowe", a potem w pudle fortepianu znajdzie się tajemniczy trup, równie wiarygodny, jak wszystko czego w radiu nie widać... <br>Właściwie wiadomo czemu: czarny fortepian narodził mi się z czerni singerowskiej maszyny do szycia, a gdzież bardziej dostojne miejsce niźli u wyzłoconych drzwi banku? A deszcz, czarny deszcz nocny wykluł się z czarnej magii ulicy Piotrkowskiej, pełnej secesyjnych czarów. Z tego wzięło się całe dziwne słuchowisko "Realny byt" i jego magia, która logicznie dowodzi, że realne bywa tylko to co niewidzialne.<br>A zatem to, co żyje