i taki głównie cel przyświecał autorowi przy opracowywaniu tego zagadnienia. Również cały niemal jednostronicowy "wywód" prof. Zarzyckiego o elementach kierunkowych - opracowany podobnie jak w "Szacie roślinnej Polski" na podstawie "Roślin polskich" Szafera, Kulczyńskiego, Pawłowskiego - należy skierować do krytykującego jako współredaktora "Szaty".<br>Nie potrzeba być botanikiem, aby się zorientować, że "Stosunki geobotaniczne Lubelszczyzny" nie są jeszcze florą, lecz szatą roślinną Lubelszczyzny, której zadaniem było - podobnie jak w "Szacie roślinnej Polski" - podanie różnych problemów związanych z roślinnością tego regionu. Dla jej poznania autor przeszedł w istocie więcej niż 80 tys. km. Było to możliwe dzięki długotrwałym (ponad 20 lat) badaniom terenowym po około