ale jedynie dlatego, że niszcząc rzeczy, które dokoła nich narosły - jak powiada Papini, potwierdzają siebie, swoje ja. Jest to niszczenie dziecięce, swędzenie dziąseł, wieczne dzieciństwo, pełne ciekawości i pogardy. Jest to bunt dla buntu, działanie dla działania, wola dla woli - w zupełnym oderwaniu od wyników, od oceny tych wyników - świat ginie sprzed oczu, bruzda, jaką żłobią czyny, jest niegodna uwagi - naprzód, nie oglądać się nigdy wstecz - życie zamknąć w momencie olśnienia - wszystko, co daje ten moment olśnienia, co potęguje żywotność, jest prawdą. Naczelnym motywem Gide'a jest rozkosz wyzwalania się, rozkosz niszczenia wszystkiego, co zastane. Rozkosz - na to słowo winien położony być