ej, ale upokarzającej klęsce, wędruję przed siebie traktem królewskim, potem w prawo, nad Wisłę.<br>Miasto obudziło się już dawno.<br>Ulicami spływa fala idących do pracy.<br>Twarze ludzkie oślepia jeszcze sen.<br>Nawet smukłe dziewczyny drepczą kaczym chodem.<br>Odwracam oczy od tłumu, schodzę ku rzece.<br>Woda jest niska, obnaża pasma czarnego szlamu, gładka fala mieni się tęczą, barwami olejów, smarów i ropy.<br>Jeszcze jedna rzeka, która płonie bez ognia.<br>Na bulwarze widzę jedną tylko zajętą ławkę: stary mężczyzna i drobny, dziesięcioletni chyba chłopaczek.<br>Szachiści! W swym głębokim, precyzyjnym skupieniu nie dostrzegają w ogóle mej obecności.<br>Wobec siebie jednak uważni są i uprzejmi, częstują