Pani S. pochyla głowę z uczciwym wstrętem, w głosie lekkie drżenie.<br>- Nie! Znam mego stryjecznego wnuka, Karola Żegotę, od dawna. I zapewniam pana: nie bawi się w gesty! To nie teatr. Po prostu ból i cierpienie.<br>- Cóż go tak boli? - Życie, drogi panie! His own life. Jego własne życie.<br>W głębi klatki schodowej słychać już kroki, głosy, nawoływania.<br>Pani z bursztynowym różańcem, pani w czerni, o wygaszonej przez czas urodzie ma dość rozmowy ze mną.<br>- Nie zatrzymuję pana.<br>Od strony Wawelu toczy się i zgrzyta wczesny tramwaj.<br>Kos umilkł.<br>Syrena karetki już za chwilę znów zacznie ranić sen tych, którzy pamiętają