mogą być tylko ilustracją.<br>Wieczorem czekam na tłumacza w jadalni. Oczekiwanie przedłuża się. Widać, Albańczyk mieszkający na stałe w Kielcach ma wiele pracy. Po chwili do sali wchodzą dwie młode kobiety i kilkoro dzieci. Małe czarne główki wystają niewiele ponad stół. Kruczoczarne, krótko ostrzyżone włosy, śniada cera. I te ciemne, głębokie oczy. To, co widziały przez ostatnie tygodnie, pozostanie w ich pamięci zapewne do końca życia. Dookoła gwar dzieci coraz bardziej narasta. Po prostu zgłodniały i jeszcze przed snem przyszły zjeść kromkę chleba z miodem. By zasypiać z błogą pewnością, że nie jest się głodnym. Słychać śmiech, jednak dziecięce rozmowy nie