ze szczególną siłą właśnie w zestawieniu brzmienia § 2 art. 156 k. p. z brzmieniem § 1 tegoż artykułu. <br> Obawa Autora glosy, że wykładnia Sądu Najwyższego zawarta w głosowanej tezie pogarsza położenie pracownika w stosunku do poprzedniego stanu prawnego w tym przedmiocie nie jest przekonywująca. Obawa ta powstała wskutek przeoczenia przez Autora glosy, że wchodzący w tej sprawie w grę § 1 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 8. V. 1969 (Dz. U. nr 14, poz. 100) odnosi się nie do prawa do urlopu, ale do jego wymiaru, że więc wymiar urlopu a nie - prawa do urlopu, uwarunkowany jest podjęciem przez