żółte oczy.<br>- Niezupełnie. Raczej jako mąż pańskiej pacjentki. Za drzwiami ktoś jęknął. Jakiś metalowy przedmiot upadł na podłogę, ktoś zaśmiał się:<br>- Ależ wiatr! Po cóż otwierasz okno?<br>Chirurg trzymał ręce złożone na stole i rytmicznie poruszał wskazującymi palcami. Odpowiedział błyskawicznie, choć wydało się, że po dłuższej przerwie:<br>- Słucham pana.<br>Przez głowę zaś przemknął głupkowaty refren: "Rebeko, co na nas czeka?"<br>- Panie doktorze - zaczął Widmar z rozwagą panu zawdzięczam życie mej żony.<br>Chirurg pochylił czarną, kudłatą głowę: - O!...<br>Więc chciałbym od pana się dowiedzieć, doktorze, jaki był właściwie przebieg operacji .<br>&lt;page nr=48&gt;<br>Widmarowi wydało się, że chirurg sposępniał, lecz natychmiast twarz jego rozjaśniła się