murów za grzechy świata.<br>Bezbrzeżny horyzont geograficznych objawień, pełen podarków wysypujących się z worka historii, zaczyna się znów ścieśniać. Wyrastają przed oknami wagonu zielone ściany, pociąg popada raz po raz w ciemności tunelu, nazwy miejscowości zaczynają się na "Hoch", a kończą na "au". To wąwóz, to wzgórze. Prostota szyn kolejowych gnie się w łuki. Pociąg kołuje i kręci serpentynami, jakby chciał zagubić ślad przed kimś goniącym, i ze strachem straszliwie gwiżdże. Zielone ściany rozrastają się, nadymają, pęcznieją skałami i pękają w szczeliny i wąwozy, rozszarpują się wierzchołkami iglastych drzew. Mży deszcz, chmury przelatują nisko, wieją nudą deszczowych wakacji w Jaremczu. Ogarnia