są taksówki. Nie ma ani jednej. Zawracam. Wreszcie coś jedzie. Filobus. Wskakuję. Koło Dworca Głównego wyskakuję. Łapię taksówkę. Po paradnych, półkolistych schodach przed wejściem do Gregoriany wbiegam. Do tych drzwi. Na koniec ustępują. Hol. Na prawo portiernia, gdzie urzędują dwaj młodzi jezuici, jeden przy centrali telefonicznej. Drugi w informacji. Widzę go. On - mnie. Kłaniam się. Podchodzę.<br>- Do ojca de Vos? - pyta. Kiwam głową, że tak.<br>- Czeka już na pana. Kieruję się w stronę windy.<br>- Nie. Czeka na pana w rozmównicy. Proszę za mną. Ściskam w ręku kieszonkowy kalendarz z listą pytań, które winieniem postawić księdzu de Vos. Chciałem ją raz jeszcze przejrzeć