budynku, którego dach wystawał ponad pagórek. <br>Spoglądał z ukosa na malowane znaki. Było to pismo, <br>którego nie znał.<br><br>"Zniszczę to po drodze - mówił sobie. - Ominę <br>budynek i wkrótce będę już daleko".<br><br>Przeciął ślad wyryty przez koła zaprzęgów <br>i znalazł się w zagłębieniu terenu. Okazało <br>się jednak zbyt płytkie, aby ukryć go całkiem. Obejrzał <br>się i zobaczył, że mężczyzna nie spuszcza z niego <br>wzroku. Zwolnił kroku, wynurzył się z zagłębienia.<br><br>Mężczyzna tkwił nieporuszenie. Awaru szedł więc <br>dalej, a odległość od budynku malała z każdym <br>krokiem.<br><br>"Ten może nie wierzy Wanyangeri - myślał gorączkowo - ale <br>teraz oddam pismo komuś innemu, przeczytają i gotowi mnie <br>rozpoznać