tygodniu walk z parkometrami w różnych częściach miasta odkryłem niespodziewanie, że pojęcie upływającego czasu nabrało dla mnie nagle zupełnie innego znaczenia. Do czasów przedparkometrowych dzieliłem dzień na: do Faktów w TVN o godzinie dziewiętnastej i po nich. Czas płynął mi przez palce niezauważony i nienazwany, aż tu nagle:<br>- Kochany, dochodzi godzina szesnasta pięćdziesiąt dwie: czas wrzucić pieniążek do parkometru. - To najlepsza z żon.<br>Zawsze zastanawiałem się, co zrobię, gdy pewnego razu, jak w każdym filmie kryminalnym, policjant zapyta mnie: - A co pan robił wczoraj o godzinie jedenastej dwadzieścia trzy? Dzięki parkometrowi mogłem wyspowiadać się z każdej przeżytej minuty, zwłaszcza kiedy odkryłem, że