obrotnych obłok" - gubi gdzieś kosmiczną harmonię i cudowną muzykę niebios, którą Sęp słyszał przecież w nagrobku Zofijej ze Sprowa. Niebo zatrzymane, "ślicznie uhaftowane gwiazdami" z Hymnu Jana Kochanowskiego zmienia się w przeraźliwy wir, wsysający wszystko w ciemność grzechu i śmierci, a muzyka sfer przeistacza się w zgrzytliwą kakofonię:<br>&lt;gap&gt;<br>Śmierć biegnie, goni, popędzana i napędzana nieubłaganą machiną nieba. Człowiek ucieka przed ciemnością w ciemność. Życie staje się szalonym biegiem w nieznane, każde żeglowanie może być bowiem "bezportne".<br>Ludwik z Grenady, jeden z duchowych mistrzów Sępa, pisał:<br>który to moment, który to punkt czasu przechodzi, w którym byśmy się do śmierci nie spieszyli