i Katią i synem, Miszą, najmniej dorosłym (bo tylko o 4 lata starszym od brata) z dorosłego rodzeństwa. Zasiedliśmy do stołu wśród zdawkowych uśmiechów i pytań o podróż. Ponieważ usłyszałem, jak moi gospodarze przeplatają między sobą rosyjski - francuskim, przyznałem się do niejakiej znajomości tego drugiego języka, co na twarze moich gospodarzy sprowadziło wyraz ulgi. Więc można było nawiązać ze mną słowny kontakt przy pomocy jakiegoś "normalnego", europejskiego języka, nie męcząc się tak bezustannie tą piekielną polszczyzną. Mimo to, konwersacja nie była specjalnie ożywiona i długie okresy ciszy, towarzyszącej łykaniu herbaty i warenia1 (za godzinę miał być podany wieczorny, podstawowy posiłek) wypełniała