posłać kwiaty?<br>Całe niebo dygotało nad nimi, suche ognie zapalały się po kilka naraz. Nie było czym oddychać, wichura przybierała na sile. Siekło piaskiem.<br>- Niech państwo zejdą - podszedł znowu wartownik i ostrzegał - tu może być niebezpiecznie.<br>Ziemi już nie było widać, dołem chmurami waliła kurzawa buroczerwona przysłaniając drzewa. Kłęby pyłu gotowały się ponad ruinami pałaców.<br>- Trzeba go jednak posłuchać - namawiał Terey. - Robi się nieprzyjemnie. Oczy mam pełne piasku.<br>- Dobrze. I przepraszam cię, że do tamtej sprawy wróciłam. Pomyślałeś pewnie: histeryczka. Czas wszystko łagodzi, a życie i tak trwa za krótko. Nie wolno go odtrącać. Trzeba mieć odwagę czuwania do końca. Tak przynajmniej