otwartym oknie. - Idziemy, panowie! - zawołała tajemniczym głosem. - Dokąd?<br>- Na strych, na strych! Panie Adasiu, jazda! Stryjaszku!<br>- Pójdę z wami - rzekł profesor - ale pod jednym warunkiem.<br>- Pod jakim?<br>- Abyście mnie tam, jako starego grata, nie pozostawili wśród rodzinnych gratów.<br><br>&lt;page nr=97&gt; Rozdział VI<br>&lt;tit1&gt;W mrokach tli się światełko&lt;/&gt;<br>Spojrzeli bezradnym wzrokiem na stosy gratów zapełniających strych. Kilka wieków chyba odchodząc we wieczność składało tutaj śmiecie i rupiecie. Wielki pisarz francuski Balzak, który w powieści pt. "Jaszczur" genialnie opisał skład starożytności, wygramoliwszy się z trudem na ten strych (bo był wcale gruby) opuściłby ręce. Nikt nigdy nie wiedział, dlaczego chowa się na tym strychu skorupy