na bodźce do inwestowania, a zatem na efektywność gospodarowania. <br>W kategoriach teorii kontraktów niekompletnych można powiedzieć, że kolejne próby częściowych reform planowania centralnego zawiodły, ponieważ polegały jedynie na przekazywaniu niższym szczeblom hierarchii ekonomicznej prawa do podejmowania pewnych specyficznych decyzji (prawa kontroli i prawa do dochodów); nigdy jednak nie wchodziło w grę przekazanie prawa własności, czyli prawa do decyzji "ostatecznych". Pozostawały one w kompetencji Centrum. Nie udało się więc stworzyć struktury bodźców i struktury informacji zapewniających efektywność wykorzystania zasobów. Wymagałoby to dopuszczenia możliwości swobodnego przekazywania praw własności tym, którzy posiadają odpowiednie informacje i kompetencje, czyli dopuszczenia własności prywatnej i zapewnienia jej odpowiedniej