i trwożne spojrzenie szafirowych <br>oczu nie wybiegało jej naprzeciw. <br><br>Krysia chodziła po podwórzu otoczona kilkoma dziewczynkami, <br>zapatrzonymi w nią jak w tęczę, i opowiadała <br>im o czymś z ożywieniem. Na Adelę nie zwracała <br>uwagi. <br><br>Adela poczuła dziwne rozdrażnienie i złość. <br><br><br>O czym może właściwie rozmawiać z nimi? - pomyślała. <br><br><br>Powoli cała gromadka zbliżała się do ławeczki. <br><br><br>No, teraz to już musi spojrzeć po swojemu - pomyślała <br>Adela. - A wtedy to ja jej kiwnę głową, a wtedy <br>ona... <br><br>Ale Krysia nie spojrzała. <br><br>Usiadła tuż obok Adeli, nie zwróciwszy nawet na nią <br>uwagi. <br><br>- U nas - mówiła głośno do otaczających <br>ją dziewczynek - jada się wyłącznie na