zawierający teraz w swoim brzmieniu śpiewną nutę. - Tych ludzi przecież nigdy tak naprawdę tutaj nie było. Nie interesowaliście się ich sprawami a oni szli w jakimś bliżej niesprecyzowanym kierunku dla własnej, błahej sprawy, prawda?<br>Nie było już uliczki - pozostały już tylko ruiny, spoza których ujrzała resztę miasta... niemal całą w gruzach. Pod palcami, na których opierała się teraz klęcząc nad jego głową poczuła coś małego i kłującego. Ze zdziwieniem spostrzegła, że to pędy roślinności, która z coraz większą prędkością pokrywała sobą umarłe miasto. Życie wybuchło wokół, a pierwszym tego znakiem był świergot ptaka, który przyleciał tu ze starego parku. Znaczyło to