Przygotowuje swojego męża na drogę przez ciemne, zimne, wilgotne korytarze, dodaje mu otuchy i szepcze jakby, że wkrótce znów się połączą.<br><br>Więc w tym jest sens. I zbliżając się do lecznicy po wyrok, idąc Nowym Światem, który wygląda teraz w tym dziwnym świetle niskiego wiosennego słońca niczym tekturowa dekoracja jakiejś gry planszowej, łapię się na tym, że tak, że może na tym polegają te zawody, żeby na przekór światu, na przekór billboardom z gołymi panienkami jakoś się jednak dotoczyć do tego momentu i wpłynąć w mroczne korytarze, mając błogosławieństwo swojej kobiety. Jedynej kobiety. <br>Lecznica na Ordynackiej to połączenie peerelu ze zgrzebnym kapitalizmem