wczesnokarbońskiego Orodus. Te największe zwierzęta <br>paleozoiku (długość ciała dochodziła do 4 m) mało przypominały swoich dzisiejszych krewniaków. Pokrój ich ciała znany jest tylko u permskiej Fadenia i jej późnokarbońskiego <br>&lt;page nr=242&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>przodka. W obydwóch przypadkach skamieniałości ukazują wydłużone, stożkowato <br>zwężające się ku tyłowi ciało (ryc. 9.17), daleko w przodzie umieszczoną płetwę <br>grzbietową, pysk z ostrym dziobem i półksiężycowato wciętą płetwę ogonową. To typ przystosowawczy włócznika (Xiphias; ryc. 10.5C-D), najszybciej pływającej spośród dzisiejszych ryb. Najbardziej zadziwiająca jest jednak budowa szczęk tych imponujących drapieżników. Spirale zębowe podległy wybitnemu zróżnicowaniu pod względem funkcji i formy. Boczne składały się z płaskich szeregów zębów o