mojej osoby. Na szczęście wiedzą od Malińskiego, że wyjeżdżam. Wytrzymują więc.<br>Najmniejsza zmiana w naszych stosunkach zaszła z panią Kozicką. Nie były dobre nigdy. Mogły się jednak pogorszyć. Mogła się jeszcze nasilić ironia w jej spojrzeniu, ile razy je kieruje ku mnie. Nic podobnego. Bez koniecznej potrzeby nie otwiera ust, grzecznościowo się nie uśmiecha, ale na mój widok nie pryska z pokoju. Nie podrywa się z krzesła, udając, że sobie coś przypomniała. Ale nie dzieje się to za sprawą Malińskiego. Tak sądzę. Bo gdyby się liczyła z jego zdaniem, od początku byłaby inna. Myślę więc, że tylko przez przekorę cieniuje inaczej