trzęsących się ze strachu myślach. Oni coś burknęli, nonszalancko wrzucili na półkę kilka sportowych toreb i rozsiedli się wygodnie. Po chwili przed moim nosem pojawiła się ręka z puszką piwa. Usłyszałam też zachęcające: <q>"Napij się, laleczko!"</> i nie wróżący nic dobrego rechot. Powolutku zaczęłam się podnosić z siedzenia, uzbrojona w grzeczny uśmiech. Zdobyłam się również na uprzejme acz stanowcze <q>"Nie, dziękuję"</>. Nic z tego. Panowie zarechotali, obrzucając mnie obleśnym spojrzeniem: <q>"Nie bój, nie bój, nic ci nie zrobimy. No, chyba że nas wkurzysz..."</> Z rezygnacją opadłam na siedzenie. Moi współpasażerowie szczegółowo zinwentaryzowali moje wdzięki, obrzucając mnie niedwuznacznymi spojrzeniami. Siedziałam sparaliżowana, spoglądając