mną dwadzieścia siedem osób. Mężczyźni, kobiety i dzieci, pojedynczo i parami. Ze ścian natomiast szczerzą na nas zęby ponure trofea: starannie uwędzone - aby się nie rozkładały - głowy ludzkie. Na pytanie, kiedy zostały zdobyte, gospodarze dają raczej wymijające odpowiedzi. Inna sprawa, że nie mają poczucia dokładnego czasu, a może istotna treść gubiła się na dalekiej trasie przekładu z polskiego na dajacki via Londyn i Pekin. <br> Te głowy ludzkie porozwieszane na ścianach nie bardzo pasowały do mego tematu "walka o zdrowie i życie", powiedziałbym nawet, że wręcz przeciwnie. Trudno chyba jednak było wymagać, aby gościnni Dajakowie rezygnowali dla mnie z tych dekoracji. Nabiegali się