jest aktem twórczym, wartością jedyną, której miarę taką czy inną, mniejszą czy większą, tylko ja mam zrealizować. Pycha, duma, egoistyczna miłość własna każą nam poszukiwać wyrazu dla naszej osobowości ponad nasz stan i powyżej naszych możliwości. Mierzymy siebie miarą osiągnięć innych ludzi. Chcemy zaspokojenia, które można by nazwać społecznym. Tymczasem habitus prawdziwej miłości własnej znajduje zaspokojenie w porządku wyższym, bo wynikającym z ogarnięcia ładu całego istnienia, nie jego fragmentów poszczególnych. Każdy człowiek dąży do znalezienia sensu swego istnienia, nawet Ci, którzy nie zdają sobie z tego sprawy. Ale człowiek szukający nasycenia tylko społecznego, dostępnego sprawdzeniu, dąży do tego ścigając najwspanialszy obraz