monotonię stukotu wagonowych kół. Tutaj nic się nie da przeskoczyć, nie da się przyśpieszyć. Po drodze musi być Kraków ze swoim dworcem, musi być wędrówka wśród straganów i dla wytchnienia trzeba smyrgnąć w jakąś furtkę czasu - bo wie pan, jak ostatnim razem byłem w Krakowie - a potem znów przestrzeń, przesiadka, hałdy, płonące kominy, koła szybów, wszystko co dostrzeżone musi być opowiedziane, a wielkość i nuda tej opowieści przypomina nudę i wielkość wszystkich don kichotów literatury, wszystkich tołstojów, proustów z joyce'ami na dokładkę i w chwili gdy jego twarz staje się ledwo widoczna, gdzieś w ciemności otwiera się okno i głos kobiety