nieruchomo. Zerwałem się od stolika, żeby podejść do niej. Wskutek gwałtownego ruchu strąciłem filiżankę na podłogę. Nachyliłem się, aby ją podnieść. Kiedy się wyprostowałem, w miejscu, gdzie siedział sobowtór Kiry, nie było nikogo. Pot wystąpił mi na czoło. Teraz już sam nie wiedziałem, czy obraz był rzeczywisty, czy też uległem halucynacji.<br>- Witoldzie, źle się czujesz... Chodźmy do domu - powiedziała Kira.<br>Podobne przywidzenia miewałem przed wyjazdem do Strasburga. Kładłem je wtedy na karb przepracowania. Obecnie gotów byłem uwierzyć, że uległem złudzeniu wzrokowemu wskutek bezsennej nocy.<br>Kira bardzo przejęła się moim stanem i chciała zatelefonować po Ligenhorna, na co jednak ze zrozumiałych powodów