wyeksponować spektakularną pomoc francuskich żołnierzy, którzy w 1772 roku wydarli Wawel z rąk Moskali i potem razem z Polakami bronili Zamku. Przypomnienie tego zwycięskiego sukursu świetną - choć nieco spóźnioną - mogło być dla Francuzów konsolacją po goryczy i po gwałtownych protestach z września 1831 roku, gdy po upadku powstania listopadowego jako hańbę odczuwano fakt, że Francja nie podążyła Polakom z pomocą.<br>Co więcej, Mickiewicz - jak pisze Zofia Trojanowiczowa - starał się utrafić w stereotypowe wyobrażenia Zachodu: &lt;gap&gt;<br>Do potrzeb francuskich widzów Mickiewicz dopasowywał fakty. Wydarzenia historyczne potraktował synkretycznie, łącząc osoby Kazimierza Pułaskiego i księdza Marka ze zdobyciem Wawelu przez oddziały kierowane przez Choisy'ego; zazębiły