Schlegel wskazywał wyraźne zbliżenie u Arystofanesa tragizmu i komiczności, potraktował komedie jako ukoronowanie tragedii i udowadniał, że bez doskonałej znajomości realiów z życia elit byłyby one niezrozumiałe; zatem, twierdził, wbrew utartym mniemaniom komedie nie były wcale sztuką przeznaczoną dla widza pośledniejszego.<br>Tak oto malował walory komedii: &lt;q&gt;&#132;Jak tragedia lubi harmonijną jedność, tak komedia żyje i rozwija się w chaotycznej obfitości: szuka barwnych kontrastów, wprowadza wciąż mocniej krzyżujące się przeciwieństwa. Dzięki temu łączy się w niej i spaja to, co osobliwe, co niesłychane i co niemożliwe z tym, co lokalne i z fragmentami przyszłych wydarzeń. Komediopisarz umieszcza swoje postacie, podobnie jak