niebo, jak usta, do moich ust chylę,<br>I gonię dwa jedwabne, spłoszone motyle,<br>A widzę smutek, w którym kąpią się księżyce.<br><br>Nie myśl, że wśród strun wielu, które karmią duszę<br>Jak harfę, nie wiem, która mi struna najpierwsza,<br>I, wiążąc żar Twych oczu i ich smutek w wierszach,<br>Żarem serce hartuję, a smutkiem je kruszę.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;DZIWNY WIERSZ&lt;/&gt;<br><br>Odsunęli ode mnie wieś i sine skrawki niebios.<br>Jednym się miasto uśmiecha, innym znajomych głos<br>Lub kochanków. A także place pożółkłe i kwiaty w oknach<br> kuchennych.<br><br>Smutni. Tęsknią do kurtyn i aktorów sennych.<br>Miła moja. Wszak nie różnię się od tych czy od tamtych