miastem. <br>Na imię mu było Henryk. Sercem jego władała pycha i srogość. On to, wyciąwszy słowiańską ludność starego Gdańska, niedobitki straszliwej rzezi osadził na Osieku, a sprowadzał obcych przybyszy i im dawał ziemię gdańszczan. By odpędzić widmo zbrodni prześladujące go nocami, starał się zatrzeć wszystkie ślady dawnego miasta. Rozbił toporem herbową tarczę Gdańska, na której widniał okręt pod srebrną gwiazdą, i kazał kuć kamieniarzom nowy herb: dwa surowe krzyże rozbójniczego Zakonu. Burzył nawet fundamenty starej osady i wznosił nowe, ogromne budowle, wzywając majstrów z dalekich krain. Najsławniejszym z nich był mistrz Ecelino ze słonecznej, słodkiej Francji. Jemu to powierzono budowę Mariackiego