pesymistą. Nie wierzyłem, że kiedykolwiek mogę być godny dotknięcia tajemnicy tego niezwykłego zjawiska. I, ilekroć doznawałem prawdziwego olśnienia kobietą, paraliżowało mnie ono, onieśmielało i spychało na przegrane pozycje. Nic we mnie nie było pod tym względem z Lucjana Sorel. Matylda de la Mole to jedna z najbardziej fascynujących mnie powieściowych heroin, ale kiedy zmaterializowała mi się ona w życiu i spotkałem jej <br> sobowtóra, nie tylko nie przystawiłem nocą drabiny do jej okna, ale nawet drabina taka w ogóle nie postała w mojej głowie. Nie wybiegajmy jednak w przyszłość, do Stendhala, skoro jesteśmy na razie przy Żeromskim. Jako młodzieniec już smokingowy, zobaczyłem