ze swoimi bohaterami, i jeśli skończyło się dla nich źle, książkę odkładał, woląc nie denerwować się niepotrzebnie. Ja natomiast byłem &lt;orig&gt;bibliofagiem&lt;/&gt;, pożeraczem każdej, która tylko nawinęła się pod rękę. A nawijały się często mój wiek przerastające.<br>&lt;page nr=16&gt; Właśnie takie olśniewały swoją nieprzeniknioną tajemniczością. Podobnie do ksiąg alchemików i magów, do nieodczytanych hieroglifów, nierozwiązalnych zadań i nie wypróbowanych zaklęć. Podkradałem je z zakazanych, dorosłych półek bibliotecznej szafy rodziców.<br>Wtedy właśnie przeżywałem okres quovadisowo-verne'owski, ale nie ograniczałem się do gatunku literatury zmyślanej, nazywanej piękną (pewnie dlatego, że w dawnych czasach w książkach nawet brzydotę uszlachetniano). Bo najpiękniejsza była dla mnie piękną nie nazywana