mszy ­ cykl mszalny może ulec znacznemu rozszerzeniu. Ma to także wpływ na koncepcję formy. Wyjątkowo strukturami równoważnymi do głównych struktur mszy stają się części komponowane na organy (zob. s. 169 nn). Szeligowski w Mszy łacińskiej (1932) wprowadza Toccatę, jako część wstępną, a po Sanctus umieszcza Prelude; Kaszycki w &lt;name type="tit"&gt;Missa in honorem Sancti Vincentii a Paulo&lt;/&gt; (1958) poprzedza cykl &lt;name type="tit"&gt;Intradą&lt;/&gt;; Machl tworzy &lt;name type="tit"&gt;Offertorium ­ III&lt;/&gt; część swojego Requiem (1981) na organy (zob. s. 167).<br>W rozczłonkowaniach architektonicznych głównych części cyklu kompozytorzy respektują generalnie tradycyjne, genetyczne rozczłonkowanie wynikające z budowy tekstu. Tak więc Kyrie ma przeważnie podział trzyodcinkowy, Gloria ­ często trzy ­ (&lt;foreign lang="lat"&gt;Et in terra