mapy, zrobić tę trasę. Najpierw dokładnie wzdłuż rzeki, bo szosa z gór wije się jej brzegami, później gubiąc ją na równinie, w plątaninie szos i miast, wreszcie odnajdując ją znowu, majestatyczną, ogromną w pobliżu ujścia. Oglądaliśmy tam właśnie złapanego w niej ogromnego jesiotra.<br> Ta dygresja o rzekach ma na celu honorowanie pamięci Słonia i Lipówki. Czy też może powinienem zatrzymać się jeszcze raz nad górskimi ścieżkami Schwarzwaldu, którymi wędrowaliśmy do Bazylei po rozbiciu się na Renie, i na spotykanych tam kilkunastoletnich Niemcach ("Ptakach Wędrownych"), którzy mieli wkrótce włożyć mundury. Albo opowiedzieć, jak zdarzyło mi się po latach wysiąść na stacji metra