Jurek wytłumaczy, na kogo my nie wyglądamy.<br>Zszedł ze ścieżki i rozejrzał się po wybrzeżu. Trawa tu rosła dość bujna. Przysadzista, o dziwacznie poskręcanych konarach wierzba rzucała na ziemię trochę cienia. Nikogo w pobliżu nie &lt;page nr=234&gt; było. Widok stąd otwierał się rozległy na płaskie łąki i poła - aż po widniejące na horyzoncie kominy cementowni w Białej.<br>- Chodźcie! - skinął na kolegów. - Doskonałe miejsce. Szybko począł się rozbierać i po chwili wyprostował się w swoich czerwonych kąpielowych spodenkach. Tamci dalej stali na ścieżce. Raz jeszcze na nich skinął, a gdy i to nie poskutkowało, wzruszył ramionami, obrócił się na pięcie i lekko podbiegłszy na