mu z ust słowa, które płynęły wolno, przekonywająco.<br>Polluks skończył mówić i nabrawszy powietrza w płuca, zaśpiewał donośnie:<br> My, wolność kochając jak słońce, <br>Z tyranem idziemy na bój...<br> Zawtórowały mu trzy głosy. Męczące ściskanie w gardle ustało, Kalias poczuł, że spokojnie już pójdzie na spotkanie losu.<br>- Ej, wy, cicho tam! - huknął pięścią w deskę strażak i sam zaczął do wtóru pogwizdywać.<br>Przez cienkie ścianki szałasu przeciekały jak przez sito odgłosy życia z zewnątrz. Tam niestrudzenie czas szedł naprzód i twarde życie żołnierskie nie mogło wyłamać się z przepisanych ram. Szczękały naczynia jedzących południowy posiłek, potem znowu słychać było szczęk łopat, stukanie