bowiem ścisła<br>zależność przedmiotowo-podmiotowa między dziełem sztuki a jego<br>odbiorcą, podczas gdy w przypadku przyrody zależność ta jest niezbyt<br>duża, i ma charakter bardziej możliwościowy niż powinnościowy; nadto<br>przyroda zachowuje swój podstawowy sens także bez współczynnika<br>humanistycznego - może należeć do antroposfery jako jej element<br>całkowicie "obiektywny". Także, gdy jest "humanizowana", przyroda może<br>być traktowana aestetycznie, np. w funkcji praktycznej czy jako<br>przedmiot badań naukowych.<br> Postawa estetyczna wobec przyrody może występować w różnych<br>stopniach nasilenia, nasycenia momentami proestetycznymi. Wyróżniamy<br>trzy takie rangowane stany estetyczności:<br> 1) zerowy stan estetyczności polega na obojętności na piękno<br>przyrody; nie jest to jednak spowodowane brakiem świadomości