wodoronadtlenkowy pozbawiony jest ładunku elektrycznego, zatem łatwiej niż obdarzony ładunkiem ujemnym anionorodnik ponadtlenkowy reaguje z substancjami naładowanymi ujemnie (z kationami natomiast trudniej niż anionorodnik). Łatwiej przenika też przez błony komórkowe i może przebywać w niedostępnym dla O2 lipidowym wnętrzu błony. Może tam zresztą przebywać dość długo nie ulegając dysmutacji, albowiem hydrofobowe wnętrze dwuwarstwy lipidowej ma - jak już wspominaliśmy - właściwości rozpuszczalnika organicznego, w którym rodnik ten jest stabilny. Może więc trwać i "czekać" na możliwość reakcji z odpowiednim substratem, co zwiększa skuteczność jego niebezpiecznego dla komórek działania. Rodnik wodoronadtlenkowy może również inicjować reakcję peroksydacji lipidów, do czego anionorodnik ponadtlenkowy nie jest zdolny