portret literacki na ogół ulegał uschematyzowaniu, czego przykładem są wizerunki pisarzy polskich i francuskich pióra Lorentowicza. Tak się jednak stało, że to właśnie Lorentowicz we wstępie do swej książki stwierdził, że interesują go pisarze niepopularni, którzy nigdy nie szukali powodzenia - i z tych względów forma portretu jest najwłaściwsza, by przedstawić ich mało znane postacie: <br>&lt;gap&gt;<br>W kształtowaniu portretu krytycznego Lorentowicz był dość rozważny i umiarkowany, z pewnością nie dorównywał w głębinowych &lt;page nr=140&gt; dociekaniach czołowym krytykom swojego czasu, a jednak to on właśnie najjaśniej i najdobitniej sprecyzował właściwości tego gatunku krytycznego. W krytyce modernistycznej portret literacki jako specyficzna forma wypowiedzi, ale także jako swoisty sposób