wszystko jedno, co się robi, wszystko wolno, nie ma potworów, obojętne, czy zginie jeden, czy milion, obojętne! Wielka idea nadrzędna! A my, którzy rozumiemy, że wszystko wolno, rządzilibyśmy tą masą, tak, Stasiu, my, którzy wiemy..." Umilkł inżynier, otarł chusteczką poczerwieniałą od krzyku twarz, usiadł i już spokojnie powiedział "obojętne, jaka idea, najlepiej, żeby była prosta, na przykład wystrzelać łysych... Nie ma miejsca na życie prywatne, wszyscy podporządkowani idei nadrzędnej. Żadnego życia prywatnego...", "nie masz szans na realizację" - powtórzyłem, "nie mam, ale sobie radzę... Żyję niby jak wszyscy, tak zwany porządny człowiek, ale jak przyjdzie do czegoś, to pokażę, to pokażę... Dużo