tkanka utworów stanowi luźny związek faktów historycznych i elementów fikcyjnych, słabo spojonych niezręczną osnową. Nie ma w tych dziełach ani kolorytu historycznego, ani uczuciowego. Sytuacje budzące grozę, melodramatyczne efekty i postacie mało są prawdopodobne i często zdradzają swą teatralną proweniencję. Powierzchowny walterskotyzm nie ratuje tych tworów, mimo szlachetnej tendencji do idealizacji historii i typu narodowego, co podkreślali ówcześni recenzenci. Autor zresztą, świadomy swoich zadań, zwykle bywał bezradny wobec prostego braku źródeł. „Skądże tu czerpać rysy obyczajów trzynastego wieku? – pytał, pisząc Władysława Łokietka – Gdzie szukać śladów mowy miłosnej i potocznej naszych szanownych naddziadów? Dokąd się udać po obrazy ich