znowu sarmackie portrety.<br><br>Małachowski brał ojczyznę na serio. Byłoby to stwierdzenie laurkowe i płaskie, gdyby nie zawarta w nim obolałość. Nie był bowiem skłonny do poddawania się legendom. Rozumiał na przykład dotkliwie, że Rzeczpospolita międzywojenna miała ciężkie grzechy na sumieniu i wiele upodliła zasad. Choć ryzykował dla niego wszystko, nie idealizował też Państwa Podziemnego. I przeciwnie, przy całej postawie protestu nie opluwał ze szczętem Polski Ludowej. Chciał być realistą. Na szczęście?, niestety?, nie zdołał. Przeszkadzało mu w tym przeświadczenie, że i błędy czemuś służą, że przecież możliwe jest wyciągnięcie doświadczeń z przeszłości, że Polak chociażby tylko po szkodzie, ale jednak potrafi