od normalnego świata. Ceniła w ludziach najbardziej te cechy, jakie on uosabiał, to, jak się zachowywał, co mówił, jak żył. Choć bardziej prawdopodobne, że on narzucił jej ten ideał, to przecież on ją ukształtował. W pewnym sensie była też jego dziełem. I chciała być. To nieprawda, że czas leczy. Czas idealizuje przeszłość, usuwa w niepamięć wszystko złe. W każdym razie nie mogła się od tego ideału uwolnić, jak od kalectwa albo wszechwładnego mitu. Inni mężczyźni wydawali się zbyt normalni, wręcz pospolici, bo przecież ona żyła z żywiołem, na dobre i na złe. A może pojawili się zbyt wcześnie, gdy jeszcze, pokaleczona